Utracone Szczęście 7

Sieeeeeemaneczko. Co tam słychać? Święta coraz bliżej. (=*w*=) Nammi się cieszy :D
Chciałabym się wyrobić do Wigilii ze wszystkimi częściami US i najwyżej wrzucić jakiś dodatkowy ekstra rozdział w Święta dlatego od następnej notki czas będzie pędził jak pendolino :P. Póki co to na tyle. Do czytania!!! XD

______________________________________________________

                                                     Utracone Szczęście VII

-Wojtek! Wojtek!- odwróciłem się aby zobaczyć biegnącego w moją stronę Kamila.- Vicky.

-Co Vicky?

-On...-wysapał-... znowu został... pobity.

-Jak to znowu?

-Chodź no już. Później ci wyjaśnię.

        Odwróciliśmy się i pobiegliśmy w stronę w którą wskazywał Kamil. Biegliśmy i biegliśmy, co zaczęło robić się trochę dziwne. Zaczynało już zmierzchać, więc cały krajobraz spowity był szarą mgłą. Przemierzaliśmy wąskie uliczki i szerokie szosy. Po pewnym czasie zauważyłem, że biegniemy w stronę domu Wiktora. Zatrzymałem się aby zaczerpnąć trochę tego nocnego powietrza. Kamil zrobił to samo zatrzymując się w półmroku.

-Co jest? Hmm?

-Czemu nie mogliśmy pojechać tramwajem- spojrzałem na niego z wyrzutem.

-A to...- podrapał się po głowie z zakłopotaniem- w sumie to nie wiem taki byłem zdenerwowany, że nawet o tym nie pomyślałem. Możemy już?- skinąłem głową i ruszyliśmy dalej.

       Coś nie podobało mi się w zachowaniu Kamila, ale nie chciałem roztrząsać już tego tematu dlatego pokornie biegłem za nim. Gdy dotarliśmy już pod klatkę Wiktora to ja objąłem „prowadzenie” i wbiegłem do klatki przed Kamilem, który uśmiechał się zdradziecko i wysyłał jakieś nieznane mi znaki w górę. Zignorowałem to i pobiegłem po schodach wpadając w drzwiach na Wiktora, który wyglądał... normalnie. Nie miał żądnych siniaków zadrapań ani złamań. Nie było widać po nim żadnego zmęczenia jedynie zdziwienie.

-Co się stało? Biegłeś?

-On-odwróciłem się żeby wskazać na wspinającego się powoli Kamila- powiedział, że coś ci się stało i kazał mi biec.

-Hmm- zamyślił się- nie przypominam sobie abym dzisiaj w ogóle wychodził z domu... Nic mi nie jest.

-Co?- spojrzałem na Vicky'ego, a potem na Kamila. Po chwili zza drzwi wyłoniła się uśmiechnięta twarz Zdziśka i innych chłopaków pokrzykujących coś w tle.- O co tu chodzi?- musiałem wyglądać zabawnie.

       Kamil zaczął się śmiać wyjaśniając coś Wiktorowi, po czym również i on zaczął rechotać. Gdy już spiskowcy się ogarnęli Vicky wpuścił nas do domu. Mieszkanie było pięknie przystrojone różnymi zielonymi gałązkami i kolorowymi światełkami. Nie lubiłem zbytnio przedwczesnego ubierania domów na święta. Sam ozdabiałem domostwo dopiero w Wigilię. W dużym pokoju do którego poprowadził nas chłopak stała wielka, zielona, żywa choinka ubrana w srebrne łańcuchy i... pluszaki

-Pluszaki?

-Tak. W Święta będzie u nas Franek i nie chcemy żeby się pokaleczył jakąś spadającą bombką.

-Rozumiem... A Franek to...

-A faktycznie. Franek to mój chrześniak. Mamo!

-Tak – jak na zawołanie... pojawiła się przy nas matka Vicky'ego.

-Franek śpi?

-Nie właśnie się obudził.

-Świetnie

Wiktor wstał i ruszył do pokoju, w którym ostatnio leżał ze złamaną nogą. Pokrzątał się tam chwilę po czym wrócił do nas z małym chłopczykiem na rękach.

-To jest właśnie Franek.- powiedział i uśmiechnął się do chrześniaka.

-uroczy

-słodki

-jaki mały

-Koniec już- przerwał Kamil- jest mały słodki i uroczy jak każdy dzieciak. Weź go już zabierz Vicky i zabierajmy się za granie. W końcu po to tu jesteśmy.

        W ten oto sposób dowiedziałem, po co zostałem tu zaciągnięty tym nieludzkim sposobem. Zabawa była przednia... Każdy z każdym choć raz dokonywał wyścigu. Tak... graliśmy w kultową grę need for speed. Na prawdę niezła gra, grafika też nie najgorsza, a auta satysfakcjonujące. Było naprawdę miło, ale mi coś wciąż leżało na sercu. Nie umiałem poukładać sobie tego co się stało ostatnimi czasy...

Vicky

Sebastian

Ojciec

Aaron

Olga

        Przez każdego z nich nie mogłem spać. Każda z tych osób zajmowała jakiś zakamarek mojego serca i powodowała zróżnicowane emocje od miłości przez strach do nienawiści...                                                                                                                                                                                                                                                    Nammi